Ημουν τότε στην ηλικία της μεγάλης μου κόρης. Δημοτικό. Οι δάσκαλοι σταμάτησαν το μάθημα και μας έβγαλαν στο προαύλιο για διάλειμμα. Ακούσαμε κάποιους να λένε ότι βγαίνουν τα τάνκς. Τα αγόρια τρέξαμε στα κάγκελα και κοιτάγαμε στον απέναντι λόφο για να τα δούμε. Μάταια. Το βράδυ στο σπίτι ο μπαμπάς με τη μαμά ήταν καρφωμένοι στο ραδιόφωνο. Δεν είχαμε ακόμη τηλεόραση… Τους είδα ανήσυχους, αναστατωμένους, κάποια στιγμή βουρκωμένους. Το Σαββατοκύριακο ήταν περίεργο, με τη γειτονιά στο πόδι. Κατάλαβα ότι κάτι μεγάλο είχε γίνει.
Σήμερα , η Κατερίνα τραγούδησε στο σχολείο το νομπελικό
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Σήμερα κατάλαβα πόσο μεγάλο ήταν αυτό που έγινε το ’73
Recent Comments